Optimistliğe çabalamak kendi canımı sıkıyor mu? yoksa "gerçek olmak için çok iyi" gibi bir kavramı kendim mi yarattım?
Problemlerimle ilgili yakınamam çünkü başıma gelmesini istemeyeceğim çok daha büyük problemler var ,
"Dağına göre kar" mantığından yola çıkarak üzülebilmek hakkım mı? Bunu da bilmiyorum...
Ya da birşeylerde sürekli hak mı aramak lazım?
Herşeye sevinmek gerçekse üzülmek neden var?
Peki "yalan dünya" dediğimiz şeyde birşeylere üzülmek ne kadar mantıklı?
Moralimizi bozmak için sebepler ararken mi öğrendik kendimize acımayı?
Yoksa gerçekten acınacak halde olduğumuz durumlar mı var?
Bunların hiç birini düşünmeyip "bu böyle" yi kabul ettiğimizde vurdumduymaz mı oluyoruz?
Yoksa gerçekçi mi?
Çocukken sorumluluk almamız için çabalandığından dolayı mı sürekli sorumsuz hissediyoruz?
Sorumsuz olduğumuzdan mı sorumluluk yükleniyor yoksa bu bir gelenek mi?
Gelenekler toplum olarak yaşayabilmemiz için koyulan kurallarsa toplum olarak yaşamamız gerektiğini ve bir de bunun için kurallara ihtiyacımız olduğunu kim düşündü?
Deliler böyle mi deli oluyor aceba?
Ya da anarşist mi deniyor deli denilemeyecek kadar görsel,kültürel ve siyasalımsı bütünlük sağlayanlara?
Bir ağaca sarılıp "kesmeyin!" Dediğiniz için deli olabilirsiniz...
Sözde dayatılan toplum etik kurallarına uymadığınız için ahlaksız da olabilirsiniz...
Ucu başı belli olmayan,hukuksal anlamda bir boşluğun içindeki saçma sapan bir kanuna "bu ne böyle be!" Dediğiniz için anarşist...
Oturup saatlerce bir sokak kedisine kartondan ev yaptığınız için "ayy çok yalnız herhalde" de olabilirsiniz...
Ama işin özünde her seferinde birileri için kesin delisiniz...
Birileri için çok iyi,kimi için insan,kimileri için de işsiz güçsüz...ya da çapulcu...
Bizi sıfatlar bu hale getirdi...
Kırmızı elmaya mor çilek dense de anlarız anlamak istedikten sonra birbirimizi...
Ama biz nedense kırmızının tonuna,elmanın cinsine kadar tartışmak isteriz...
İlk okuldan beri...
Kırmızı elma...Ali'nin kalemi...Ömer süt iç!!!
